Rozdział 12

Opasły tom z pożółkłymi kartkami z hukiem spoczął na stole. Paul spojrzał na książkę bez większego zainteresowania, po czym przeczesał palcami włosy i posłał stojącemu naprzeciw bratu pełne politowania spojrzenie.

– Wiesz… Jestem z ciebie dumny, że wreszcie coś przeczytałeś, ale tak się składa, że mam inne plany i nie mam ochoty bawić się w klub książki – westchnął. – Kiedy mówiłeś, że musimy pogadać o czymś ważnym, myślałem o czymś NAPRAWDĘ ważnym…

– Zamknij się – warknął Tyler z wściekłością. – Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć?

Paul uniósł brwi, kątem oka spoglądając na stojącą niedaleko Melody. Ukradkiem dostrzegł kucającą na schodach Selenę, której blokada energetyczna uniemożliwiała jego dziewczynie wyczucie anielicy i rzucenie się na nią.

– Nie wiem, o czym bredzisz. Nie obchodzi mnie to, szczerze mówiąc – sapnął, wyciągając dłoń do Melody, której ręka natychmiast powędrowała w jego stronę. – Ja i Melody mamy inne plany. Wybacz.

– Thomas mi powiedział – wycedził Tyler, gdy Paul ostentacyjnie odwrócił się do wyjścia.

Prychnął. Gdy Tyler zadzwonił do niego, nalegając na spotkanie odniósł wrażenie, że chodzi o coś poważnego, jak zaprzedana dusza Seleny, jej rozcięte plecy czy to, że zabił jej dziecko. Teraz wiedział, że nie chodziło o żadną z tych rzeczy – Tommy nie miał o tym wszystkim pojęcia. Nawet przypadkiem nie mógł podsłuchać, gdy o tym rozmawiali, bo nie było go wówczas w domu.

– Serio? Pięciolatek ci na mnie naskarżył? Co tym razem przeskrobałem? – zaśmiał się, puszczając dłoń zdziwionej Melody. – O tym, że spotykam się z niezbyt lubianą przez niego młodą damą, już wiem… – zaczął wyliczać na palcach, śmiejąc się bratu w twarz. – O tym, że mnie nienawidzi, bo nie jestem z Seleną, też już słyszałem… Zmuszam go czasem do jedzenia warzyw i zakazałem mu oglądania telewizji po dwudziestej pierwszej, ale u ciebie pewnie nie ma tego rygoru, więc…

– A o tym, że nawiedza cię duch, słyszałeś?

Uśmiech natychmiast zniknął z twarzy Browna. Melody wzięła lekki wdech, odwracając wzrok.

Nie miał zamiaru rozmawiać o tym z bratem. Kiedyś Tyler byłby pierwszą osobą, której wspomniałby o swoim problemie. Teraz nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby podzielić się z nim informacją o nawiedzających go duchach. I nie chodziło bynajmniej o to, że morderstwo własnego syna (choć nieświadome) stawiało go w bardzo złym świetle. Teraz po prostu dzieliło ich więcej, niż łączyło…

Na jego decyzję o przemilczeniu tej sprawy wpływała też obecność Seleny. Nie chciał mówić dziewczynie, że widuje duchy zabitych przez siebie osób, w tym ich syna. Nie wiedział, jak to przyjmie.

– Nie wiem, o czym mówisz – powiedział stanowczo, kątem oka spoglądając w stronę korytarza, z którego Selena przyglądała mu się uważnie. – Duchy mogą nawiedzać ludzi, nie upiory – warknął. – A teraz wybacz, chcę zabrać syna do domu… Thomas, wakacje skończone!

Odwrócił się w stronę wyjścia z kuchni, posyłając ponaglające spojrzenie Melody.

Nie chciał z nikim o tym rozmawiać, tłumaczyć się. To był jego problem, sprawa jego, Melody i Justina. Nikogo więcej! Miał dość wtrącania się innych w jego życie.

– Paul… Może on… – zaczęła cicho Melody, spuszczając wzrok.

– Wychodzimy – warknął. – Natychmiast. Do samochodu – wycedził, a dziewczyna drgnęła i skierowała się do wyjścia.

Selena cofnęła się kilka schodków w stronę piętra, gdy Melody weszła do korytarza z zamiarem opuszczenia domu. Paul natomiast wszedł na piętro, nawet nie zaszczycając zdziwionej anielicy spojrzeniem. Gdy stanął na schodku, na którym kucała, chwyciła jego dłoń. Bez zawahania wyrwał się z jej delikatnego uścisku i skierował do pokoju syna.

Był wściekły. Nie wspominał o duchach przy Thomasie. Malec nie miał prawa wiedzieć takich rzeczy! Pilnował się by nie mówić o tym nawet gdy chłopiec był w pobliżu.

– Paul, zaczekaj… – szepnęła, podnosząc się z ziemi.

Podbiegła do niego i, chwyciwszy za rękę, pociągnęła do swojego pokoju. Zamknęła za sobą drzwi, opierając się o nie, po czym wpatrzyła w niego wyczekująco.

– Spieszę się… – rzucił bez emocji.

Selena westchnęła ciężko. Chwilę pokręciła się w miejscu, po czym obeszła Paula i podeszła do okna. Chłopak ze zdziwieniem obserwował, jak dziewczyna opuszcza kremowe rolety.

– Ja ci wszystko powiedziałam – szepnęła, siadając na łóżku i wpatrując się w niego uważnie. – Nie jestem głupia. Znam cię. Jeśli Tyler mówi prawdę…

Brown objął głowę ramionami, odwracając się tyłem do dziewczyny. Z jednej strony miała rację, ale z drugiej… Zbyt wiele kosztowało go podzielenie się tym z Melody… Nie był typem osoby, która dzieliła się z innymi swoimi przeżyciami, uczuciami, problemami. Po prostu nie.

– Paul! – krzyknęła ze złością, gdy pokręcił głową.

– Co mam ci powiedzieć!? – warknął, odwracając się ponownie do dziewczyny. – Jestem nienormalny, to chciałaś usłyszeć!? Jestem upiorem, który nigdy nie został przemieniony, który urodził się tylko po to, żeby chronić najważniejszego anioła na świecie i który widuje duchy zabitych przez siebie ludzi!

Selena zamrugała gwałtownie, jakby próbując pojąć, co właśnie wykrzyczał.

– Ty…

– Widuję ducha naszego syna, Seleno! – krzyknął, a oczy naszły mu łzami.

Gdy zdał sobie sprawdzę z tego, co powiedział, miał wrażenie, że serce stanęło mu na moment. Na twarzy Seleny malowało się zdziwienie, jakiego nigdy wcześniej u niej nie widział. Przenikało się z niewyobrażalnym bólem, który uderzał w Paula ze zdwojoną siłą.

Nie wiedział, jakim cudem udało mu się wydusić z siebie krótkie muszę iść i opuścić pokój bez słowa pożegnania.

– Tato, przepraszam.

Paul siedział naprzeciw syna, przypatrując mu się uważnie. W salonowej części apartamentu panowała niezręczna cisza, którą co jakiś czas przerywał jedynie Thomas. Siedząca na drugim końcu kanapy Melody, zajęta surfowaniem po Internecie, podniosła wzrok i posłała Paulowi ponaglające spojrzenie.

– Tyle razy prosiłem, żebyś nikomu nie opowiadał, co się dzieje w domu! – rzucił, zbierając w sobie siły.

Nie przywykł do podnoszenia głosu na Toma. Ciężko było mu to robić, zwłaszcza, że chłopiec nigdy nie sprawiał żadnych problemów. Był chyba najgrzeczniejszym, najspokojniejszym dzieckiem na świecie! Nic dziwnego, że Paul czuł, że wyrzuty sumienia szybko go zjedzą.

– Już sam powinieneś wiedzieć, że nie wolno ci tego robić!

– Ale…

– Nie przerywaj, kiedy mówię! – krzyknął, a gdy malec drgnął, westchnął ciężko. – Synku… Nawet jeśli nie podsłuchiwałeś, jeśli usłyszałeś o tym przypadkiem, to nie wolno ci wynosić takich informacji z domu. Po prostu nie wolno.

Melody ponownie podniosła wzrok znad ekranu laptopa. Posłała malcowi pełne współczucia spojrzenie, po czym wróciła do swojego zajęcia.

– Nie podsłuchiwałem! – powtórzył chłopiec. – Nie podsłuchiwałem!

– Thomas…

– Ja tylko powiedziałem wujkowi o tym chłopcu, który za tobą chodzi! Ale to wujek! Nie zrobiłem nic złego! – pisnął, zanosząc się płaczem. – Powiedziałem wujkowi, że pomożesz temu chłopcu!

Paul zamrugał gwałtownie, pochylając się do syna nad szklaną ławą.

– Co zrobię…? Kto…? – wyjąkał, wpatrując się w syna z niedowierzaniem. – Melody, co on właśnie powiedział?

Melody ciężko westchnęła, odstawiając laptopa na kanapę, po czym przybliżyła się do Thomasa i objęła go ramieniem.

– Myślę, że twój syn na swój pokręcony, dziecięcy sposób chciał ci przekazać, że… On chyba też widzi ducha tego chłopca… – powiedziała cicho, głaszcząc płaczącego Thomasa po głowie.

Gdy Tom pokiwał głową, Paul chwycił się za głowę i opadł bezwładnie na kanapę.

Nie wierzył własnym uszom. Przez cały ten czas Tommy widział to, co on? To było niemożliwe, po prostu niemożliwe! Przecież to Paul zabił tych ludzi, nie Thomas!

– Jakim cudem…!? – mruknął do siebie.

– Myślę, że to się nazywa przeniesienie – powiedziała Melody spokojnie, kartkując książkę. – Jesteś z Thomasem bardzo związany, więc zaklęcie rzucone na ciebie działa też na niego. Ty cierpisz i on też tego doświadcza. Tutaj akurat dosłownie…

Paul przewrócił kilka kartek swojej książki, posyłając stojącemu pod oknem Justinowi pytające spojrzenie. Blackwood pokręcił głową, po czym wrócił do obserwowania siedzącego obok Paula, wystraszonego Thomasa.

Gdy Melody zasugerowała, iż powinni spytać o radę Justina, Brown zgodził się niemal natychmiast. Teraz wyjątkowo mocno zależało mu na tym, by rozwiązać zagadkę pojawiających się duchów i odesłać je tam, gdzie ich miejsce. Nie chciał, żeby Tommy musiał ich oglądać.

Justin nie miał wiele do powiedzenia w tej sprawie. Wprawdzie zainteresowało go to, że Tom, człowiek i niewinne dziecko, widuje duchy. Stał w jednym miejscu, obserwując chłopca, któremu z trudem udało się uspokoić.

– Tato…

– Nie teraz – rzucił natychmiast Paul, wracając do lektury pochodzącej z czternastego wieku księgi. – Ustaliliśmy już, że widzę ich, bo ich zabiłem. Thomas większości z nich nawet nie znał! Dlaczego ich widzi!? – rzucił z irytacją.

– Nie wiem, ale mam dziwne przeczucie, że to ma coś wspólnego z Seleną – mruknęła ledwo słyszalnie Melody, a gdy dostrzegła pełne niedowierzania spojrzenie Paula, westchnęła. – W sensie, że to wszystko w sumie sprowadza się do jednego momentu… Ty i Tommy zaczęliście widzieć duchy, skrzydła Seleny zaczęły krwawić… Jak dla mnie to śmierdzi czarną magią na kilometr. Może ktoś was nie lubi i chciał, żebyście cholernie cierpieli.

Justin ożywił się, gdy Melody wspomniała o skrzydłach Seleny. Podszedł do Thomasa, uśmiechając się niewinnie, a czarne upiorze oczy na moment rozbłysły.

– Myślę, że za mało słuchacie dzieci… – powiedział, kucając przy kanapie. – Thomas, powiedz mi… Kogo widziałeś? Dokładnie…

Chłopiec niepewnie spojrzał na Paula. Nie wiedział, czy może o tym rozmawiać z Justinem. Gdy ojciec lekko skinął głową, Thomas ponownie spojrzał na kucającego przy nim Blackwooda.

– Takiego małego chłopca – szepnął Tom, wzruszając ramionami. – Chodzi za tatą od jakiegoś czasu… Obserwuje go i tata też na niego czasem patrzy… On jest mały i jeszcze nie umie mówić, ale myślę, że on chce, żeby tata mu pomógł…

Justin klepnął Thomasa w ramię i podniósł się, uśmiechając się do Paula. Po jego minie można było wywnioskować, że właśnie zaczął świetnie się bawić, a Brownowi absolutnie nie było do śmiechu.

– Nie zrozumiałeś, prawda? – rzucił z rozbawieniem.

Paul wpatrywał się w Blackwooda bez emocji. Zaczynał żałować, że pozwolił Melody go tu ściągnąć.

– Tommy nie widzi tych duchów, co ty… On widzi tylko dziecko – powiedział z triumfem, pogłaskawszy przestraszonego Thomasa po głowie. – Dziękujemy, Tommy. Możesz iść, tata później przeprosi za to, że na ciebie nakrzyczał. – mruknął.

Thomas ponownie niepewnie spojrzał na Paula, który tylko skinął głową. Szybko zeskoczył z kanapy i pobiegł na piętro.

– Nie widzi go dlatego, że go zabił. To oczywiste, że zrobił to ktoś inny! Widzi go, bo jest niewinnym dzieckiem i chłopiec chce się mu pokazywać. A chce, ponieważ… – kontynuował Justin, po czym ponaglająco spojrzał na Paula, który lekko się spiął. – Teraz wchodzisz ty… – szepnął ze złośliwym uśmiechem.

Brown zrozumiał, do czego dążył Justin. On wiedział…

Melody odłożyła książkę na bok. Spoglądała to na Paula, to na Justina, a jej mina jasno dawała im do zrozumienia, że nie wie, co się wokół niej dzieje.

– Paul… – szepnęła, szturchając go lekko w ramię.

Brown zamknął oczy, oddychając głęboko.

– Ponieważ jest jego bratem – wydusił z siebie. – Thomas widzi chłopca, bo jest jego bratem.

– Co ma do tego Selena!? – pisnęła Melody.

Dziewczyna zrozumiała, gdy Paul odwrócił wzrok.

***

Tyler siedział na brzegu kanapy, oboma rękoma ściskając dłoń nieprzytomnej Seleny. Uważnie wsłuchiwał się w powolne bicie jej serca i płytki oddech, modląc się, by wreszcie otworzyła oczy.

Dziewczyna straciła przytomność już kilka minut temu. Stała w salonie, oglądając prognozę pogody, a sekundę później po prostu osunęła się na ziemię. Tyler, najszybciej jak mógł, położył dziewczynę na kanapie i usiłował ocucić. Podał jej swoją energię, na czole położył zimny mokry kompres. Nic nie działało. Gdy Selena wciąż nie odzyskiwała przytomności, zadzwonił do brata.

Gdy rozległ się dźwięk wibrującego na ławie telefonu, natychmiast odebrał, nawet nie sprawdzając, kto dzwoni.

– Mamy kolejnego trupa – rzucił Leo na powitanie. – Liz znalazła go w starej rzeźni. Jakiś przejezdny…

Selena obudziła się, gwałtownie łapiąc powietrze i podnosząc się na kanapie. Tyler rzucił telefon na ziemię, chwytając rozedrganą dziewczynę w ramiona.

– Paul… – wyjąkała, rozglądając się wokół z przerażeniem.

– Już tu jedzie – rzucił Tyler niespokojnie. – Już jedzie...

W następnym odcinku: 

* – Mógłbym cię zabić od razu… [...] Najpierw jednak pozbawię cię wszystkiego, co dla ciebie ważne… [...] Pozwolę jej się trochę pomęczyć, żeby było zabawniej. Później stanie się dzieciobójczynią i zginie jak cała reszta tej chorej hołoty... Co ty na to? 

* Mimo to przytknął usta do chłopca, zaczynając pompować w niego swoją energię. Na próżno…