Rozdział 10

Kiedy Paul wysłał mnie na zakupy, wręczając mi swoją złotą kartę kredytową, kilka kart stałego klienta do drogich butików, prosząc, bym „zaszalała” i wezwał dla mnie taksówkę, przeczuwałam, że za tą dobrocią stoi coś jeszcze. Jestem jednak tylko kobietą, uwielbiającą zakupowy szał i piękne rzeczy niewinną istotą, więc nie oponowałam.

Chodząc po sklepach, przymierzając, oglądając, podziwiając i wybierając różne rzeczy nie myślałam o tym, co mogę zastać po powrocie do domu. I chyba to był mój błąd.

Wróciłam do domu najszybciej jak mogłam, gdy kilkanaście razy z rzędu nie odebrał telefonu. Odetchnęłam z ulgą, widząc czarnego Astona Martina zaparkowanego na przynależącym do budynku krytym parkingu, ale miałam złe przeczucia. Szybko udałam się do apartamentu, w którym mieszkaliśmy od kilku dni.

Paul siedział na podłodze w salonie bez koszulki, oparty o jasną, skórzaną kanapę z ciemnobrązowymi wstawkami. Z łokciami opartymi o kolana, tępo wpatrywał się w przestrzeń przed sobą i nawet nie drgnął, gdy zatrzasnęłam drzwi od mieszkania. Oczy miał zaczerwienione, opuchnięte i wilgotne, spierzchnięte usta mocno zaciśnięte.

Jadalniana część salonu była zdemolowana – przewróconemu stołowi brakowało jednej nogi, wcześniej stojący na nim wazon leżał na podłodze w kilkuset kawałkach. Trzy krzesła przewrócone znajdowały się pod oknem, czwarte natomiast, rozbite na kilka części, leżało pod schodami do sypialni.

– Co tu się stało? – spytałam, rzucając papierowe torby na ziemię.

Paul zamknął oczy, przełykając z trudem ślinę. Wyciągnął w moją stronę dłoń, a ja natychmiast podeszłam i usiadłam przy nim, chwytając jego rękę. Dopiero z tak bliskiej odległości wyczułam nieprzyjemny, ostry zapach alkoholu.

– Piłeś wódkę!? – rzuciłam z niedowierzaniem.

– Ten chłopiec… – zaczął, w ogóle nie reagując na moje słowa. – Ten maluch, którego widzę… Siedzi tam – otworzył oczy, wskazując wolną przestrzeń pod ścianą, na której wisiał plazmowy telewizor. – Patrzy na mnie. Uśmiecha się – mówił, znów tępo wpatrując się w miejsce, które wskazał. – Chyba mnie lubi.

Kątem oka obserwowałam punkt, w którym rzekomo miał znajdować się duch chłopca. Nie zobaczyłam jednak nic poza szafką, na której stał odtwarzacz Blue-Ray i kilka płyt.

Paula przerastała cała ta sprawa z duchami. Wysłał mnie na zakupy, żeby zostać sam. A ja, głupia, posłuchałam go i pozwoliłam mu siedzieć, myśleć i zadręczać się. Zamiast wydawać pieniądze mogłam chociaż poszukać czegoś na ten temat, spróbować dowiedzieć się, dlaczego właściwie Paul widzi duchy osób, które zabił…

– Ma jej oczy, wiesz? – mruknął. – Piękne oczy…

– Och, dość – prychnęłam, nawet nie zastanawiając się nad znaczeniem jego słów i podnosząc się z puchatego dywanu. – Musisz się położyć.

Pociągnęłam Paula za rękę, chcąc pomóc mu wstać. Podniósł się z ziemi bez oporu, ale niechętnie dał się poprowadzić w stronę schodów.

– Melody, nie… To nie jest dobry pomysł… – mówił, gdy niemal siłą ciągnęłam go na piętro.

Szybko zrozumiałam, co miał na myśli.

W dużym łóżku, w czekoladowo-granatowej pościeli, leżała…

– Selena!? – krzyknęłam z niedowierzaniem, puszczając dłoń Paula zupełnie, jakby mnie poparzyła. – Doprawdy, Paul!? Selena!?

– Kiedy zamierzałeś mi powiedzieć!?

– Nie zdradziłem cię – rzucił Paul spokojnie, wyciągając z lodówki butelkę mocno schłodzonej wody mineralnej.

– Więc co ta zdzira robi w naszym łóżku? – wysyczałam, starając się opanować napływające do oczu łzy.

Powinnam się tego spodziewać. Wrócił do Polski dla niej, z troski o nią. Wciąż ją kochał, więc to była tylko kwestia czasu, aż znów zajmie miejsce u jego boku. A ja, głupia, wierzyłam, że wybierze mnie i w końcu odwzajemni uczucie, którym go darzyłam.

– Śpi, jak widziałaś – westchnął, wskakując na kuchenny blat, by rozsiąść się na nim wygodnie. – Uważaj na słowa. I nie rób scen.

Duszkiem wypił całą zawartość butelki, którą zgniótł jednym ruchem. Jego wzrok powędrował do schodów, co dało mi do zrozumienia, że przy nich kogoś zobaczył.

Ostatnimi czasy Paul coraz częściej mnie przerażał. Miewał napady złości, ciche dni stały się u nas normą, a wspólne spędzanie wolnego czasu odeszło w niepamięć. Po tym, co zastałam w mieszkaniu, bałam się go jeszcze bardziej niż kiedykolwiek wcześniej.

– Więc DLACZEGO Selena śpi w naszym łóżku? – spytałam ostrożnie.

– To długa, skomplikowana historia. Nie chcę o tym mówić – powiedział stanowczo, wciąż wpatrując się w schody.

– Ale ja chcę! – wypaliłam, drżąc z powstrzymywanej złości. – Mam prawo wiedzieć! Wysyłasz mnie na zakupy, a gdy wracam do domu zastaję TO… – wskazałam na porozbijane meble. – Ty śmierdzisz prymitywnym alkoholem, którego normalnie nie pijasz, bredzisz coś o tym duchu chłopca, a w naszym łóżku śpi twoja była dziewczyna, którą wciąż kochasz!

Nie odpowiedział. Podniósł wzrok nieco wyżej, a ja z wściekłością ponaglająco tupnęłam nogą. Miałam prawo usłyszeć kilka słów wyjaśnień! Mógł mnie rzucić, ale nie miał prawa traktować mnie w ten sposób, poniżać i oszukiwać!

Podążyłam wzrokiem za jego spojrzeniem, gdy głośno przełknął ślinę. Na schodach stała Selena. Spoglądała to na mnie, to na Paula, a na jej twarzy malowała się dezorientacja. Zmierzyłam ją chłodnym spojrzeniem. Nawet po wstaniu z łóżka wyglądała niemal idealnie, co rozzłościło mnie jeszcze bardziej. Czarne, obcisłe legginsy idealnie eksponowały jej szczupłe nogi i kobieco zaokrąglone uda. W dłoni trzymała długie, lśniące, czarne kozaki na wysokiej szpilce. Luźna, szara, męska bluza wisiała na niej, ale mimo to prezentowała się całkiem nieźle…

– I jeszcze ma na sobie TWOJE ciuchy! – wypaliłam z piskiem, wskazując oskarżycielsko na dziewczynę na schodach.

– Melody, proszę… – westchnął Paul ze zrezygnowaniem.

Zeskoczył z blatu, wrzucił zgniecioną butelkę do kosza na odpady i oparł się o szafkę, zakładając ręce na piersi.

Napięłam wszystkie mięśnie. Starałam się powstrzymać od rzucenia na dziewczynę i wyssania z niej kuszącej, anielskiej energii. Była taka silna, słodka, tak delikatna i niewinna…

– Jak się czujesz? – spytał Selenę, która powoli zeszła ze schodów i objęła się ramionami, spuszczając głowę.

Brązowe włosy, trochę potargane od snu, opadły jej na połowę twarzy, tworząc nieco tajemniczą zasłonkę. Paul drgnął, ale w ostatnim momencie powstrzymał się i zmierzwił sobie włosy. Mogłabym przysiąc, że korciło go, by czule odgarnąć włosy Seleny.

Skrzywiłam się, chrząknęłam ponaglająco.

– Dobrze, dziękuję – szepnęła dziewczyna, po czym usiadła na schodku i zaczęła wciągać wysokie kozaki. – Pójdę już…

– Odwiozę cię – zaoferował natychmiast.

Zdawało mi się, że żadne z nich nie zwraca już na mnie uwagi. A już na pewno nie Paul, wpatrujący się w Selenę z mieszaniną smutku, uwielbienia i troski.

– Poradzę sobie. Dziękuję, bardzo mi pomogłeś… I naprawdę…

– Seleno, nalegam.

Uniosłam brwi i zamrugałam gwałtownie.

– Wciąż tu jestem! – przypomniałam ze zniecierpliwieniem.

Paul chwycił leżącą na kanapie koszulkę, jednym ruchem założył ją i podszedł do mnie.

– Porozmawiamy, kiedy wrócę – wyszeptał, chwytając moją twarz w dłonie. – Obiecuję.

Delikatnym pocałunkiem próbował mnie przekonać, że wszystko będzie w porządku.

Nie do końca byłam w stanie w to uwierzyć…

***

– Co właściwie oznacza zaprzedanie duszy? Tak w praktyce… – spytała Selena. – Oczywiście oprócz tego, że nie mogę spać… Bo wiesz… Sam brak snu nie jest najgorszy. Przynajmniej nic mi się nie śni, a ja przecież nie lubię swoich koszmarów…

Paul uśmiechnął się pod nosem. Nie miał zamiaru opowiadać Selenie, co ją spotka, jeśli nie uda im się odzyskać prawa do jej duszy, ale same wspomnienie koszmarów dziewczyny przywodziło mu na myśl te dobre chwile, które spędzili razem.

Czarny Aston Martin powoli skręcił w prowadzącą do centrum, zakorkowaną ulicę. Paul nie odpowiedział. Delikatnie wcisnął hamulec, zastukał knykciami w kierownicę.

– Set zainteresował się mną dlatego, że jestem Dzieckiem Księżyca? Tylko o to mu chodziło… Nie chciał mi wcale pomóc… – dopytywała się. – Dlaczego jedziemy przez centrum?

– Sporo wypiłem – przyznał Paul, wzdychając ciężko. – Policja nie zatrzymuje do kontroli kierowców, którzy stoją w korkach.

Pokiwała głową, ale odniósł wrażenie, że wcale go nie słuchała. Wydawało mu się, że myślami krąży zupełnie gdzieś indziej.

Nie był skory ani do rozmowy, ani do rozmyślania. Chciał jak najszybciej odstawić Selenę do domu, do Tylera, przy którym byłaby bezpieczna, potem szybko odbębnić rozmowę z Melody i zaszyć się gdzieś. Gdziekolwiek, byle jak najdalej od całego tego zamieszania.

Selena miała po części rację: Set wcale nie chciał jej pomóc. Z pewnością fakt, iż była Dzieckiem Księżyca wpłynął na wybór ofiary, jednakże Setowi chodziło o coś znacznie więcej…

– Czy Set powiedział ci coś jeszcze? Cokolwiek? – spytał, odchrząknąwszy delikatnie.

– Nic znaczącego… Tylko tyle, że dotrzyma danego mi słowa i zginą ci, którzy zabili dzieci. W tym ty… – ostatnie zdanie powiedziała niezwykle cicho i z bólem.

Paul zesztywniał, wpatrując się we wsteczne lusterko. Mały, ciemnooki chłopiec siedział na środkowym siedzeniu.

Teraz Paul patrzył na malca zupełnie inaczej. Nie widział w nim nieznajomego ducha, który nawiedzał go i psuł nastrój. Widział w nim swoje dziecko. Swojego synka, którego tak bardzo chciał dotknąć, przytulić, pobawić się z nim. Nie miał pojęcia, dlaczego wcześniej nie zauważył podobieństwa między duchem a Thomasem, gdy był mały. Wyglądali przecież niemal identycznie, a jedyne, co ich różniło, to oczy…

Tommy odziedziczył szare, głębokie oczy po ojcu.

Jego drugi synek kolor oczu dostał po matce…

– Seleno… Przepraszam cię. Przepraszam… – powiedział łamiącym się głosem. – Nie chciałem tego… Nie wiedziałem…

Może spowodowała to zbyt duża ilość alkoholu, może nadmiar wrażeń, ale Paul nie panował nad napływającymi do oczu łzami. Choć tak bardzo chciał się ich pozbyć, to zbierało się ich więcej i więcej.

Chłodna, delikatna dłoń musnęła jego, spoczywającą na skrzyni biegów. Odwrócił wzrok, zabierając dłoń i szybkim ruchem otarł oczy.

Uspokój się!, nakazał sobie w myślach.

– Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej? Dlaczego nie powiedziałaś wtedy…?

– Teraz sama już nie wiem – przyznała, wzdychając ciężko. – Miałeś tyle na głowie, tak dużo się działo… Krzysiek, Justin, Michael. Tak się cieszyłam z tego, że jednak żyjesz i że jest między nami dobrze, że chyba nie chciałam tego psuć.

– Psuć!? – wykrztusił z trudem, naciskając pedał gazu, gdy sznur samochodów przesunął się o kilkanaście metrów.

Unikał spojrzenia na Selenę. Wiedział, że może zbyt szybko wymięknąć, a gdzieś z tyłu głowy miał zakodowane, że przecież w domu czeka na niego Melody…

– Chciałam ci powiedzieć, ale nie wtedy. Chciałam żebyś najpierw pozałatwiał te wszystkie sprawy, dla których musiałeś się gdzieś zaszywać. Żeby Justin zniknął, Krzysiek nauczył się żyć z upioryzmem, a my bylibyśmy naprawdę szczęśliwi i znów sobie ufali. Jak kiedyś…

Pokiwał nieprzytomnie głową. Wtedy nie widział nic złego w swoim zachowaniu – dopiero teraz zauważył, że pozostawiało wiele do życzenia…

Selena potrzebowała jego wsparcia i opieki, była przerażona przepowiednią i opuszczona. A on nie zrobił nic, by jej pomóc. Słuchał Justina, znikał, przemienił jej brata i zostawił go na pastwę losu. Okłamywał Selenę… W dobrej wierze, ale zawsze…

To on zniszczył ich związek.

Tylko on...

W następnym odcinku:
* [...] zapomniałam o złości i zażenowaniu jego zachowaniem. Liczyła się dla mnie bliskość, której skrycie tak bardzo pragnęłam przez te miesiące. Ręce błądzące po moich nagich plecach, palce rozpinające mój czarny stanik… Przyspieszone bicie serca, które na pewno wyczuwał…