Rozdział 9 cz. III

Siedziałam na kanapie w jego salonie zupełnie jak kilka miesięcy temu. Wówczas też nie byliśmy razem, a patrzenie na siebie i przebywanie blisko obojgu nam sprawiało ból. Wtedy wiedziałam, że to ja cierpię bardziej. Teraz role się odwróciły.

Obserwowałam jak naciąga do strzykawki mieszankę soli fizjologicznej i zielonego płynu – serum bezpiecznego snu. Jedynym, o czym myślałam było to, dlaczego właściwie wykrzyczałam mu w twarz, że byłam w ciąży. Nie pamiętałam już nawet dlaczego do niego przyjechałam… O czym chciałam z nim rozmawiać… Wiedziałam, że nie powinnam mówić mu o dziecku.

Schrzaniłam.

On natomiast wciąż spoglądał w stronę przewróconego stołu, kuchni… Zupełnie jakby wodził za czymś wzrokiem, obserwował coś lub po prostu unikał spojrzenia na mnie. Oczy miał wciąż zaczerwienione, rozmazane łzy lśniły na policzkach, a usta były nabrzmiałe.

– Dlaczego wróciłeś? – spytałam cicho, odrywając wzrok od jego twarzy.

Przełknął ślinę, lekko odchrząknął. Odłożył fiolkę z resztą zielonego serum do drewnianej skrzyneczki. Nie spojrzał na mnie.

– Leo i Tyler uważali, że zbuntowane anioły będą próbowały wypełnić przepowiednię na własną rękę – powiedział, a jego wzrok ponownie powędrował w stronę okna. – Który to był miesiąc?

– Początek trzeciego – rzuciłam sucho. – Paul, naprawdę powinnam jechać do domu… To bez sen…

Urwał mi w środku słowa, z hukiem odkładając strzykawkę na szklaną ławę. Drgnęłam.

Z jego twarzy zniknął ból – zastąpiła go złość, której się nie spodziewałam.

– Przyjeżdżasz, mówisz mi, że zaprzedałaś duszę i teraz twierdzisz, że to, że chcę ci pomóc jest bez sensu!?

– Nie przyjechałam tu żeby ci powiedzieć, że zaprzedałam duszę! – wykrzyknęłam.

Ze złości cała zadrżałam. Przecież niczego od niego nie chciałam! Nie chciałam jego pomocy!

– Więc po co!?

Zamknęłam oczy, wzięłam kilka głębokich oddechów. Wiedziałam, że jeśli puszczą mi nerwy stanie się coś niedobrego. Tak łatwo traciłam nad sobą panowanie…

W głowie zahuczały mi słowa Seta. Chciał zabić Paula. Dlatego musiałam się z nim spotkać.

– Chciałam ci powiedzieć, że jesteś z niebezpieczeństwie. To wszystko – szepnęłam, wciąż nie otwierając oczu.

Nastała zupełna cisza. To było takie niezręczne… Czekałam tylko aż coś powie, zareaguje, a potem będę mogła już wyjść.

– Seleno…

Ciepła, męska dłoń delikatnie spoczęła na moim policzku. Głos Paula zabrzmiał tak łagodnie, tak uspakajająco… Poczułam bijące od niego ciepło i przytuliłam się do jego dłoni.

– Najważniejsze, żebyś ty była bezpieczna. Ty i twoja dusza.

Otworzyłam oczy i odwróciłam głowę.

Jak mógł być dla mnie tak dobry? Wszystkie złe rzeczy działy się właśnie przeze mnie, był w śmiertelnym niebezpieczeństwie… Gdyby znał całą prawdę na pewno nie byłby taki skory do pomocy. Cieszyłby się, że dla mnie też to się źle skończy…

Ponownie wziął do ręki strzykawkę i chwycił moje ramię. Podciągnął rękaw swetra, który miałam na sobie, chcąc przemyć mi skórę wacikiem ze środkiem dezynfekującym.

– To moja wina – szarpnęłam ręką i gwałtownie wstałam z kanapy. – Przeze mnie jesteś w niebezpieczeństwie!

– Jesteś zmęczona. Usiądź – poprosił, wzdychając, zupełnie jakby moje słowa uznał za brednie.

– To przeze mnie giną upiory! Ja sama zabiłam większość z nich!!

Odeszłam do okna, mijając rozbite meble. Stanąwszy tyłem do Paula wzięłam głęboki wdech. Nadszedł czas, żeby wszystko wyznać. Wszystko, bez wyjątku…

– Jessica miała rację. To zabrnęło za daleko. Powinnam była się wycofać zanim było za późno – westchnęłam, wpatrując się w stojące na parkingu, obsypane śniegiem samochody. – Następnego dnia wstałam rano i tak bardzo chciałam cię zobaczyć… Chciałam przeprosić za swoje słowa, wszystko ci wytłumaczyć. Tyler powiedział, że wyleciałeś do Bostonu. Z domu zniknęły wszystkie twoje rzeczy… Zabrałeś nawet bluzę, w której tak lubiłam spać, kiedy cię przy mnie nie było.

Na same wspomnienie w okolicy żołądka poczułam niemiłe ukłucie. W szybie zobaczyłam odbicie Paula, który odwrócił się w moją stronę. Wpatrywał się we mnie z uchylonymi ustami. Był w szoku.

– Jednego dnia straciłam wszystko! Wszystko, co miałam! Dziecko, ciebie, Tommy’ego… Wiem, że nie powinnam była tego mówić, ale… To było moje dziecko! Tak bardzo je kochałam! I nie sądziłam, że tak łatwo się poddasz. Nie po tym wszystkim… – wyjąkałam przez napływające łzy. – Poszłam na studia i starałam się o tym nie myśleć, zapomnieć. Czułam się dużo lepiej, ale wtedy on się pojawił… Zainteresował się mną, dużo rozmawialiśmy. Wiedział czego chcę, wiedział co czuję, chociaż nie mówiłam mu ani o dziecku, ani o tobie. Zaproponował, że pomoże mi się zemścić. Bo naprawdę chciałam zemsty, ale nie na tobie – spuściłam wzrok, z trudem przełykając ślinę. – Są na świecie upiory, które żywią się dziećmi, kobietami w ciąży. Zabijają z pełną premedytacją. Wyobraź sobie, co czują te matki!

Paul podniósł się z kanapy, ale nie podszedł. Wpatrywał się we mnie z szeroko otwartymi oczami.

– Wentworth miał rację… Giną upiory, które zabiły choć jedno dziecko… – szepnął jakby sam do siebie.

– Zasłużyli! – krzyknęłam. – Ale nie ty…

– A czym ja się od nich różnię!? Też zabiłem dziecko! Własne dziecko!!

– Tym, że ci wybaczyłam – powiedziałam, odwracając się do niego. – Nie byłam na ciebie zła. To był wypadek, nie wiedziałeś, że byłam w ciąży. Ukrywałam to. To wcale nie była twoja wina…

Paul ukrył twarz w dłoniach, kręcąc lekko głową jakby z niedowierzaniem.

– Nie wiedziałam, że korzysta z mojej mocy, że zaprzedałam duszę. Nie wiedziałam, że będzie chciał zabić też ciebie. Myślałam, że chciał twój nóż żeby zabijać innych…

– Skąd miałaś mój nóż?

– Nie ja mu go dałam. Nie wiem, skąd go wziął – westchnęłam.

Oparłam się o ścianę i osunęłam na ziemię. Oplotłam kolana ramionami. Wyrzuciłam to z siebie, ale wcale nie było mi lżej…

– Kto jeszcze w tym siedzi?

Wiedziałam, że nie mogę donieść na Jessicę. Kuzynka Paula nie była niczemu winna, to ja poniekąd zmusiłam ją do współpracy z Setem. To była moja wina.

– Tylko ja, Set i kilkanaście aniołów, których nawet nie widziałam na oczy. Powiedział, że mnie rozumieją i dlatego…

– Set? – powtórzył głucho. – Set, Seleno?

Skinęłam głową.

Paul podszedł i ukucnął przede mną, przyglądając mi się uważnie.

– Set? – powtórzył po raz kolejny.

– Tak. Nie wiem jak ma na imię, tak kazał do siebie mówić – westchnęłam.

– Co o nim właściwie wiesz? – spytał podejrzliwie.

Poczułam się dziwnie. Zdałam sobie sprawę z tego, że zaufałam komuś, o kim nie wiedziałam właściwie nic.

– Tylko tyle, że taka istota potrafi kontrolować ludzkie ciała. Teraz wiem też, że jest podstępny i skupuje dusze… Czy jakoś tak…

– Set to nie żadna istota! – rzucił Paul ze zniecierpliwieniem. – Zaczęłaś mordować z kimś, o kim nic nie wiesz, nawet nie pofatygowawszy się do książek!?

– Pokazał mi, że potrafi…

– Po prostu nie wierzę! – krzyknął. Wzniósł oczy ku górze, chwytając mnie mocno za dłonie. – Seleno! Set to starożytne, demoniczne bóstwo wojny, chaosu i ciemności!

***

Boston, grudzień 2006

– Ściągnąłeś na siebie demona!?

Justin prychnął kilka razy, usiłując ukryć zakłopotanie, a Paul spojrzał na przyjaciela z niedowierzaniem.

Siedzieli zamknięci w pokoju na poddaszu, podczas gdy zaledwie dwa piętra niżej Elizabeth i matka Paula właśnie przygotowywały obiad. Nikt z domowników nie miał pojęcia, że Justin jest w domu. Chwilę temu Paul sam nie wiedział…

– To nie demon, tylko bóg! – wydusił Blackwood. – I nie przyszło ci do głowy, że może ktoś go na mnie nasłał!?

– Dlaczego ktoś miałby nasyłać na ciebie starożytnego boga? – wysyczał Paul.

– Może ktoś mnie nie lubi…? – podsunął Justin.

– To na pewno – prychnął Brown, okrążając zawalony książkami pokój. – Przykro mi, Justin, ale umrzesz.

– Nie, jeśli mi pomożesz.

Paul zatrzymał się w pół kroku i gwałtownie obrócił w stronę stojącego pod oknem Justina. Nie mieściło mu się to w głowie! Blackwood ściągnął na siebie starożytne bóstwo ciemności i tak po prostu przychodził do niego po pomoc!?

– Set to bóg, Justin! Boga nie da się zabić, nawet jeśli ostatni raz chodził po ziemi tysiące lat temu i to w Egipcie!

– No właśnie… – Blackwood ożywił się i uśmiechnął lekko, robiąc kilka kroków w stronę Paula. – Seta nie da się zabić… Ale da się go odesłać.

Brown zaśmiał się ironicznie. Doskonale wiedział, do czego dąży Justin.

– Chyba żartujesz…

– Jesteś najsilniejszym upiorem jakiego znam! A znam ich wielu… Jeśli ktokolwiek może to zrobić, to właśnie ty! – rzucił Justin z podnieceniem. – Ktoś go tu ściągnął, ktoś musi go odesłać, a ty jesteś praktycznie nieśmiertelny, więc… Pomóż mi, a będę twoim dłużnikiem do końca życia.

 W następnym odcinku: 

* – Ma jej oczy, wiesz? – mruknął. – Piękne oczy…

* – Ty śmierdzisz prymitywnym alkoholem, którego normalnie nie pijasz, bredzisz coś o tym duchu chłopca, a w naszym łóżku śpi twoja była dziewczyna, którą wciąż kochasz!

* Z pewnością fakt, iż była Dzieckiem Księżyca wpłynął na wybór ofiary, jednakże Setowi chodziło o coś znacznie więcej…