Prolog

   Powoli powracam z nową częścią - naprawdę powoli, ponieważ teraz prowadzę jeszcze jednego bloga + praca + niedługo studia + rodzina... Sami wiecie ;) Wydaje mi się jednak, że będzie lepiej dla After Dark, jeśli rozdziały będą dodawane rzadziej ;) Poprzednia część tak szybko zleciała... Aż nie mogłam w to uwierzyć, kiedy robiłam podsumowanie.
   PS Wy też nie możecie doczekać się nowego sezonu TVD? :D Ja baardzooo... A już tym bardziej, jak przeczytałam, że Stefan będzie jeździł motorem <3
   PPS Powoli edytuję zakładkę z bohaterami ;)
   PPPS Powracają powiadomienia w komentarzach ;) Jeśli jest ktoś chętny, to piszcie ;)

♫ Posłuchaj ♫

Strach to jedna z podstawowych, pierwotnych cech, towarzysząca człowiekowi od początku jego istnienia. Przybiera różne postacie – raz jest to tylko lekkim, krótkotrwałym odruchem, innym razem bywa całkowicie paraliżujący.

Mówi się, że strach nie jest zły, dopóki nie zmienia charakteru człowieka. Jednak Horacy powiedział: „Kto żyje w strachu, nie będzie dla mnie nigdy wolny”. Ja nie mam zamiaru być dłużej zniewolona.

 Nigdy więcej nie pozwolę, by zawładnął moim życiem. Sama będę nad nim panować.

Z podniesioną głową, gotowa do walki nigdy więcej nie uronię ani jednej łzy.

Chcę, żeby wszyscy wiedzieli, że Selena Majewska doskonale potrafi poradzić sobie sama. W końcu nie jestem zwykłą dziewczyną z dużego miasta… Jestem kimś o wiele więcej.

Jestem aniołem.

Jestem Dzieckiem Księżyca…

***

Wstała następnego dnia i, jakby nigdy nic, spytała, gdzie jest Paul.

I wtedy nikt nie potrafił jej odpowiedzieć, nikt nie odważył się tego zrobić. Kilkoro z nich myślało, że to jakiś kiepski żart, bo przecież każdy doskonale słyszał, co wykrzyczała mu w twarz poprzedniego dnia. Wtedy kilkanaście minut później swoją decyzję potwierdziła Leo, który tak bardzo zmartwił się jej wyborem.

Nikt nie spodziewał się, że w ten sposób potraktuje ukochanego, który uratował jej życie. Nikt tym bardziej nie spodziewał się, że następnego dnia, z trudem wywlókłszy się z łóżka, spyta w pierwszej kolejności właśnie o niego.

Tylko jeden Tyler miał odwagę odezwać się, podczas gdy reszta z mieszanymi uczuciami odwróciła wzrok.

– W Bostonie.

Przygotowany na histeryczny wybuch płaczu wstał od stołu, gotów przyjąć dziewczynę w ramiona. Ta jednak tylko lekko skinęła głową i zajęła jego miejsce przy stole. Wyprostowana, z uniesioną głową unikała zarówno oparcia się (co było spowodowane wciąż obolałymi plecami), jak i spojrzenia na kogokolwiek w pomieszczeniu. Tyler obserwował bladą dziewczynę uważnie.

Mógłby przysiąc, że przez jej oblicze przemknęła nutka rozczarowania…

***

Nigdy siebie nie lubiłam. Naprawdę, nigdy.

Już jako dziecko patrzyłam w lustro i nie widziałam w sobie niczego godnego uwagi. Brązowe włosy, twarz w kształcie serca, czekoladowe oczy, ogromne problemy z nadwagą. Przeciętne stopnie w szkole, żadnych zajęć pozalekcyjnych, rozwijającego hobby. Zawsze powtarzałam sobie, że są miliony dziewczyn takich jak ja. Ba! Było mnóstwo ładniejszych, bardziej interesujących, bystrzejszych! Utalentowane, znane, lubiane i takie, które miały do opowiedzenia jakąś ciekawą historię.

Ta była córką burmistrza, inna grała w reklamach płatków, a jeszcze następna pochodziła z bogatej, rozbitej rodziny. Siostra jednej zaszła w ciążę, matka kolejnej uwiodła pastora… O każdym się mówiło. O każdym, tylko nie o mnie…

Jako nastolatka postanowiłam to zmienić. Nie chciałam być dłużej nikomu nieznaną dziewczyną z porządnej rodziny w Quincy w stanie Massachusetts, niezauważona przemykać szkolnym korytarzem, dostać zaproszenie na bal od przyjaciela… Chciałam czegoś więcej.

Zmiana wyglądu i stylu ubierania, utrata kilogramów i psychiczna przemiana wcale nie pomogły. Bo co z tego, że w dniu maturalnego balu mogłam wcisnąć się w rozmiar XS, założyć przepiękną sukienkę, na którą rodzice odkładali od około roku i dziesięciocentymetrowe szpilki od siostry, skoro i tak dla wszystkich pozostałam tą samą grubą Melody Reid, która nic w życiu nie osiągnęła.

Miałam osiemnaście lat gdy mama pozwoliła mi pojechać do Bostonu na casting do reklamy kosmetyków. Powiedzieli mi, że szukają kogoś innego, ale dali mi namiary na kilka innych castingów. Powiedzieli, że mam szansę zaistnieć, bo mam śliczną twarz.

Uwierzyłam. Każda by uwierzyła. Jeździłam od castingu do castingu, z jednego biura do drugiego. Nie ominęłam żadnego miejsca, w którym mogliby przyjąć mnie z otwartymi ramionami i pomóc coś osiągnąć.

Tamtej nocy pracowałam jako hostessa na balu charytatywnym. Wśród producentów, fotografów, reżyserów i innych grubych ryb chciałam znaleźć szansę. Nikogo nie interesowało nic, prócz sprośnych żartów na mój temat, seksualnych insynuacji i zaproszenia mnie do swojego pokoju. Tylko jeden młody chłopak zdawał się mną zainteresować naprawdę. Kiedy po balu odprowadzał mnie na przystanek autobusowy nie miałam pojęcia, że chodzi mu wyłącznie o zmienienie mnie w potwora…

Powiedział, że stanę się upiorem, że będę karmić się ludzkim istnieniem. Zapewnił, że nic mi nie będzie. Powiedział, że powinnam mu podziękować za tak wspaniały dar, że dzięki niemu będę żyła wiecznie i zawsze będę piękna. I po prostu odszedł, zostawiając mnie w brudnej, ciemnej bocznej uliczce samą sobie…